Legenda polskiego dziennikarstwa. Relacjonował igrzyska olimpijskie i mistrzostwa świata, autor wielu książek i artykułów. Urodził się w Warszawie 10 sierpnia 1921 roku, zmarł 27 lutego 2015 roku.
"Stoję przed wami z laską zamiast rakiety, ale wciąż na korcie" żartował Bohdan Tomaszewski podczas spotkań z uczestnikami turnieju swojego imienia. Wspominał przy tym, jak sam, jeszcze przed wojną, startował w turnieju kadetów, który zresztą niespodziewanie wygrał. "Mój turniej jest niejako długiem za tamto wydarzenie. Pomysł jego stworzenia w 1968 roku podniecił mnie i ogarnął. Nie zastanawiałem się wtedy, czy to będzie trwało kilka lat, czy 100. Ale teraz mam nadzieję, że tradycja będzie przekazywana niczym pałeczka w sztafecie lekkoatletycznej".
Pobierał nauki u Staszica. W czasie wojny chodził na zajęcia Tajnej Głównej Szkoły Handlowej. Wziął udział w Powstaniu Warszawskim jako żołnierz AK (ps. "Mały"). Po kapitulacji trafił do obozu w Pruszkowie. Po wojnie rozpoczął pracę w "Kurierze Szczecińskim", kontynuował grę w barwach SKT Szczecin. "Na odkrytym korcie centralnym nie było linii, nawierzchnia była zniszczona, a pośrodku stał wrak wojskowego samochodu ze znakami Luftwaffe. Ślad niedawno zakończonej wojny. Jeńcy niemieccy pomogli nam, zresztą gorliwie, w doprowadzeniu tego kortu do pełnej okazałości" wspominał.
W 1948 rozpoczął pracę jako dziennikarz sportowy w "Expressie Wieczornym" i przeniósł się do Warszawy. W 1955 został sprawozdawcą radiowym, a później telewizyjnym. Komentował m. in. 12 igrzysk olimpijskich letnich i zimowych. Napisał "Dziesięć moich olimpiad", "Wimbledon", "Romantyczne mecze", "Łączymy się ze stadionem", "Proszę o klucz", "Przeżyjmy to jeszcze raz", "Do ostatniego tchu". Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
Najmocniej związany był z Polskim Radiem. W 1972 roku przyznano mu Diamentowy Mikrofon "za indywidualność sprawozdawcy i reportera sportowego". Dostał Dziennikarski Laur Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich za "niedościgniony wzór dziennikarskiego profesjonalizmu". W 2005 roku otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.
Najmocniej związany był z Polskim Radiem. W 1972 roku przyznano mu Diamentowy Mikrofon "za indywidualność sprawozdawcy i reportera sportowego". Dostał Dziennikarski Laur Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich za "niedościgniony wzór dziennikarskiego profesjonalizmu". W 2005 roku otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.